Copier dans le presse-papierPour indiquer l’adresse de consultation« Copier dans le presse-papierSource de référence, Petri Bellonii Cenomani De aquatilibus, Libri duo cum iconibus ad viuam ipsorum effigiem, quoad eius fieri potuit, expressis. Ad amplissimum Cardinalem Castillionæum, Paris, Apud Carolum Stephanum, Typographium Regium, 1653.
Squilla fluuiatilis parua.
1. Squilla fluuiatilis, sola magnitudine à marina discrepare videtur. Squillarum genere (inquit Aristoteles) continentur gibbæ, Crangines & paruæ, quæ maiores nunquam effici possunt. Quibus verbis ego hanc fluuiatilem, paruam appellari puto: Quemadmodum enim Ursa parua (quæ Urseta dicitur) cum maiori conuenit, vel Cancer marinus cum fluuiatili: sic fluuiatilis Squilla cum marina etiam conferri potest. Flumina nostra huiusmodi delicias non alunt. Romani eam in venereis epulis singularem habent. Quamobrem lautiores mensas honorare solet: Gambarellam vulgò vocant, quam & Gambarozolam nonnulli malunt appellare: nomine fortasse à Gambaro (quæ nostra est Scarauissa) detorto. Mos est eas viuas asseruare, túncque subfuluæ spectantur: nam coctæ ruffescunt. Longissimo à mari interuallo proueniunt: quod argumentum est eas originem à mari minimè traxisse: Squillis marinis multò minores sunt: Tibiolas utrinque quaternas, tenues, oblongas habent, in extremo forpicatas: Cirrhos anteriori parte quaternos, oblongos, tenui filo graciliores, quibus iter quoquouersum prætendant, Latini prætenturas & antennas vocant. Pedes cùm utrinque quaternos habeant, duos tamen priores parte anteriore exporrigunt: quibus non ad gressum quidem, sed magis ad corripiendum cibum utuntur. Nam tribus posterioribus tantùm incedunt. Pinnulis autem pluribus sub cauda positis in natatu utuntur: quarum quinque in eius extremo transuersæ, earum corpus dirigunt. Harum autem media dura est, & gibbæ in modum ad oras crenata, ut reuera pinna dici non possit.