Copier dans le presse-papierPour indiquer l’adresse de consultation« Copier dans le presse-papierSource de référence, Petri Bellonii Cenomani De aquatilibus, Libri duo cum iconibus ad viuam ipsorum effigiem, quoad eius fieri potuit, expressis. Ad amplissimum Cardinalem Castillionæum, Paris, Apud Carolum Stephanum, Typographium Regium, 1653.
De minori Echino.
1. Genus Echinorum aliud est (inquit Aristoteles) minutum, pelagium, spinis grandibus, longis, prædurisque modo pene lapidis, gigni in alto gurgite solitum, quo nonnulli ad distillationes urinæ utuntur. Vntiqus tum Italicum, tum Gallicum, atque etiam Græcum Un Judæo vocat, quod perpetuo nigrescat, sordescat, et gustus ingrati percipiatur. Passim reperitur: quod aliter Brissis et Spatagis evenit ex philosophi sententia. Hic porro minimus Echinus reliqua genera spinarum longitudine superat: neque colorem ut illa varium habet: testam juglande majorem non promit, estque reliquis omnibus vividior. Nam si supinum ponas, mox suas spinas deprimit, et se in pronam partem con {387} uertit. Plures habet quam alii proboscides: idcirco citius repit, firmiusque hæret. Oua non fert ut alii, sed sanguineum quiddam nigrum saniei simile, quo manus cruentat atque inficit. Dentes itidem in verticilli modum habet quinos, circulari ordine dispositos, ut et cæteri, quibus algas, saxa, et conchyliorum testas arrodit. In interna ejus parte multos neruos annexos cernas: ex quo indigenæ coaceruatam dentium congeriem ita cum nervis exiccari sinunt, ut annuli vice ad signandum panem utantur: refert enim quinquefolium, vel quidpiam simile affabre delineatum. Ventrem in quinque partes distinctum habent, perinde acsi plures illis ventres essent membrana quadam obducti. Ab oris autem verticillo ventres illi testæ quoque appensi ad foramen excrementi coeunt, sed disiuncti sunt, et quasi interuentu liminum discriminantur. Totidem promuscides habent Echini, quot in testis foraminulis pertusi apparent: sunt enim ultra sex millia in quolibet echino.
2. Echinum vidimus in rubri maris litore, inter fontes amaros, et urbem quam vocant el Tor, prona parte planum, superiore gibbum, semipedem latum, minus quam alii rotundum, paucioribusque, ac minus frequentibus aculeis aut spiculis præditum: cujus os in terram conversum esset, super quo excrementorum exitus appareret.
3. Cæterum, ut de omnibus echinis rursus in genere dicamus, multis verbis jus echinorum Galenus, Paulus, Aetius et Plinius Secundus commendant: quo vocabulo aquam internam esse intelligendam puto: nam nisi recentes et crudi non sunt edendo. Manducandus est echinus (inquit Plinius medicus), ex intervallo phreneticis et epilepticis. Aptus est stomacho, et urinam movet. Melancholicorum quoque cibus est idoneus. Dioscorides autem scribit, iis, quibus atra bilis stomachum infestare solet, pisces in aquis petrosis degentes, et erinaceos recentes conuenire. Echini marini (inquit Aetius) ex vino mulso et garo præsumpti ventrem leviter subducunt. Referuntur autem inter edulia modici alimenti. Cibos aversantibus appetentiam excitant, vesicam expurgant, urinam la {388} xant: quod et Galenus libro de attenuante victu, et item Dioscorides confirmant. Frustra traditum est Echinos sæuitiam maris præsagire. Nam quum tam multis proboscidibus muniti sint, a fluctu minime volutari possunt: neque spinas (ut creditum est) atterunt. Echini cum spinis suis contusi, calculos sanant. Modiis singulis hemina bibitur, donec prosit, et alias in cibis ad hoc proficiunt. Totum Echini corpus ustum, cinerem facit extergentis digerentisque facultatis: quo nonnulli ad excrescentem in ulceribus carnem, et ad serdida ulcera vtuntur.