Source de référence : A Medieval Book of Beasts. The Second-Family Bestiary: Commentary, Art, Text and Translation, Willene B.Clark (éd.), Boydell, Woodbridge, 2006

CXIII. De aspidochelone

1. [α]  Physiol. 24*
[β]  Jon, 2, 2-3*
[α] Est belua in mari quae Graece aspidochelone dicitur, Latine vero aspido testudo. Cete etiam dicta ob immanitatem corporis, est enim ingens sicut ille qui excepit Ionam, cuius alvus tante magnitudinis fuit, ut putaretur infernus, dicente ipse Iona, [β] « Exaudivit me de ventre inferi. » Haec in medio pelagi elevat dorsum suum super undas maris, tantumque stat in uno loco quoadusque de sabulo maris vento agitato planities fiat, virgultaque crescant ibi ; quare navigantes insulam esse putantes, applicant naves [suas iuxta eam descenduntque ; figentes palos alligent naves]. Deinde faciunt sibi focos, sed illa sentiens ardorem ignis, subito se in aquam mergit et navem secum in profundum trahit. Sic illi patiuntur, qui incredulo animo sunt et ignorant Diaboli astutias, spem suam ponentes in eum atque suis operibus se obligantes. Simul merguntur cum illo in Gehennam ignis.
2. [γ]  Physiol. 24*
[γ] Natura beluae est talis quando esurit aperit os suum et odorem quemdam bene olentem exalat de ore eius, cuius dulcedinem ut sentiunt minores pisces, congregant se in ore eius. Cum vero senserit os suum esse repletum, subito claudit os suum et transglutit eos. Sic patiuntur illi qui sunt modicae fidei, addicti voluptatibus et lenociniis ad escam, quasi quibusdam odoribus : subito absorbentur a Diabolo.