Source de référence : Thomas de Cantimpré, Thomas Cantimpratensis, Liber de natura rerum, Editio princeps secundum codices manuscriptos, H.Boese (éd.), Berlin – New York, Walter de Gruyter, 1973, p. 251-275

XLVIII. De lucioa.

1. [α]  LR
[β] Arist. HA, 602 a 23 MS*
[γ] Plin. nat. 32, 13*
[δ] ?
[ε] ?
[α] Lucius piscis est, ut dicit Liber rerum, qui etiam dicitur lupus aquaticus. Hic si fluviales aquas dulces habuerit sufficientemque pro vita cibum, per successus temporum in longitudinem maximam evalescit. Cibus ejus sunt pisces et quicquid ranarum more repit. Prope ad magnitudinem sui piscem hoc modo devorat. Nam ubi victum subegerit, caput primum devorat ore ; quo digesto adit paulatim sequentia, donec consumat totum. Pari generis sui parcere recusat vel ob naturalem crudelitatem vel quia invidus est cibi rapinaeque impatiens. Qui etiam propria semina, ubi piscis formam susceperint, persequitur. In cerebro lapidem cristallo similem portat, sed hoc cum aevum in longum duxerit. [β] Lucii impregnantur, ut Aristotiles dicit, vento flante septentrionali ; similiter et pisces qui in longitudinem evalescunt. [γ] Minus in providendo lupus sollertiae habet. [δ] Lucius femina pregnans ascendit aquas quantum potest remotius a loco suo, in quo habitare consuevit, et ibi parit ova, ut filii sui non sint ei impedimentum praedae ; et hoc propter naturalem crudelitatem, eo quod invidus est cibi rapinaeque impatiens. Alii dixerunt quod ascendit aquas propter dulciorem aquam, quia aqua dulcior est semper quanto fonti proximior. [ε] Est piscis acres squamas et pinnulas acutas habens. Quem si lupus aquaticus apprehenderit per caput, cito transglutit ; si vero a parte caudae, nequaquam potest, quia in contrarium rigescunt aspera.